O zaburzeniach lękowych u maluchów mówi się wówczas gdy intensywność i okres utrzymywania się strachu przewyższa lęki znamienne dla etapu rozwojowego.

Za zasadę możemy uważać:

- dzieci starsze - lęk związany z dawaniem sobie rady w szkole, kompetencją społeczną oraz stanem zdrowia.

Trzeba też wprowadzić rozróżnienie między lękliwym temperamentem u dzieci a zaburzeniami lękowymi. Jeżeli jest to cecha temperamentalna to dziecko najczęściej wykazuje cechy zahamowania behawioralnego, reaguje wycofaniem na nowe sytuacje, rzeczy, osoby. Nie musi z kolei uwidoczniać się pełny obraz lęku.

Żeby przejawy można było przyjąć za zaburzenia lękowe trzeba spełnić wszystkie poniższe warunki:
- lęk rodzi u dziecka napięcie i zaniepokojenie względnie wiedzie do stronienia przez dziecko określonych czynności lub sytuacji,
- ujawnia się w czasie dwóch lub więcej codziennych czynności lub w odniesieniu do dwóch lub więcej relacji (ma rozległy charakter)
- jest bez kontroli, chociaż przez pewien okres
- powstrzymuje działanie dziecka lub rodziny i/lub spodziewany rozwój dziecka
- trwa przez dłuższy czas(kryteria czasowe dla poszczególnych zaburzeń lękowych).


Znaczące jest przeprowadzenie wywiadu rodzinnego - istnienie zaburzeń lękowych czy też zaburzeń nastroju w historii rodziny jest fundamentalnym elementem współwystępującym.

Lęk daje objawy np:

- behawioralne (ucieczka, stronienie, kulenie się, ściskanie rąk, łkanie, obgryzanie paznokci, kurczowe trzymanie się opiekuna).

Etiologia np. : składniki biologiczne.
Priorytetowa jest postawa rodziców oraz metoda przywiązania.